Vandaag zag ik een rups het pad oversteken. Halverwege zijn tocht rolde hij een stukje terug, de helling was steiler dan gedacht. Zonder stil te blijven liggen, vervolgde hij rustig zijn weg omhoog. Alsof niets hem van zijn koers kon afbrengen.
Het raakte me hoe onverstoorbaar de rups zijn pad bleef volgen. Geen oordeel, geen strijd, geen “waarom nu dit?”. Alleen de beweging vooruit, stapje voor stapje, terug richting zijn doel.
In ons eigen leven lopen we vaak tegen onverwachte hobbels aan. Plannen die veranderen, situaties die anders lopen dan we hadden gedacht. Onze eerste neiging is vaak om te oordelen, te balen of vast te blijven hangen in het “had ik maar…”. Maar wat als we, net als de rups, konden leren om het gewoon te nemen zoals het komt? Om los te laten wat was en verder te gaan vanuit het punt waar we nu staan?
Het leven vraagt ons soms om mee te bewegen. Niet alles gaat zoals we gepland hebben, en dat hoeft ook niet. Alles gebeurt precies zoals het gebeurt. Hoe meer we dat kunnen accepteren, hoe lichter ons pad wordt.
Misschien mogen we onszelf wat vaker herinneren aan die kleine rups: rustig, eenvoudig en zonder oordeel doorgaan, wetend dat we uiteindelijk toch de overkant bereiken.
Recente reacties